W dniu 16.05.1986 r. o godz. 17.30 s.y. SINDBAD II (długoœć 5,97 m, szerokoœć 2,09 m, żagle o powierzchni 14 m2, załoga 2-4 osoby, wymagana żegluga w porze dziennej, rok budowy 1978, armator - Ognisko Wodne TKKF "Zamech" w Elblšgu, port macierzysty Elblšg) wyszedł z przystani klubowej Ogniska Wodnego TKKP "Zamech" na Zalew Wiœlany i skierował się do portu Suchacz.

Około godz. 20.00 jacht zacumował w Suchaczu, zaœ następnego dnia wyszedł do Krynicy Morskiej. Po przybyciu do tego portu około godz. 17.00 członkowie załogi udali się do mieszkania znajomego jednego z nich, gdzie wraz z nim i jego żonš zjedli kolacjš i wypili pół litra wódki. Znajomy (lat 33, zatrudniony w Zrzeszeniu Rybaków Morskich) w tym dniu pił już alkohol w godzinach porannych poza domem.

Około godz. 18.00 członkowie załogi wraz z ww. znajomym odcumowali jacht z zamiarem skierowania się do miejscowoœci Piaski po ryby. O wyjœciu z portu nie powiadomiono Bosmanatu Portu. Na jachcie nie prowadzono dziennika. S.y. SINDBAD II szedł wzdłuż Mierzei Wiœlanej, w odległoœci około I,5 Mm od brzegu sterowany przez kapitana. Członek załogi i znajomy siedzieli w kokpicie.

W pewnym momencie znajomy ten poprosił kapitana o umożliwienie poprowadzenia jachtu. Posiadał on kartę pływackš i patent sternika motorowego II stopnia, Kilka lat pływał własnš łodziš rybackš na Zalewie Wiœlanym. Po uzyskaniu zgody kapitana ww. przejšł ster i poprowadził jacht stojšc i majšc rumpel za sobš.

Warunki hydrometeorologiczne były następujšce: wiatr N o sile do 1°B, stan Zalewu Wiœlanego 0-1, widzialnoœć dobra. Około godz. 20.00, gdy jacht znajdował się w przybliżeniu w połowie drogi do miejscowoœci Piaski i około 1,5 km od brzegu kapitan jachtu, który odwrócony plecami do steru siedział w kokpicie po lewej burcie i trzymał szoty odczuł nagłe, nienaturalne wahnięcie jachtu. Odwrócił się i zobaczył nogi prowadzšcego jacht wypadajšcego za rufę do wody.

Wypadek nastšpił, gdy jacht szedł lewym halsem w bajdewindzie ostrym. Członek załogi, który siedział po prawej burcie kokpitu i patrzył w kierunku jachtu, usłyszawszy okrzyk kapitana odwrócił się i zobaczył człowieka w wodzie, w odległoœci około 12 m za rufš. Natychmiast wskoczył w ubraniu do wody aby ratować tonšcego. Kapitan jachtu rzucił koło ratunkowe bez rzutki, które spadło w odległoœci około pół metra od tonšcego, lecz ten nie uczyniwszy żadnego ruchu by je pochwycić zniknšł pod powierzchniš wody. Członek załogi po kilku sekundach dopłynšł do tego miejsca i zanurkował kilkakrotnie, lecz bezskutecznie. Wobec tego wrócił na jacht, który po zwrocie przez sztag, podszedł do miejsca wypadku i był w tym miejscu utrzymywany przez kapitana jachtu przy pomocy steru. Po chwili członek załogi ponownie zanurkował Niezabezpieczony linkš asekuracyjnš, ale nie znalazł poszukiwanego ponieważ było bardzo zimno i nie miał, już sił aby dalej nurkować, wrócił na jacht i razem z kapitanem obserwował powierzchnię wody liczšc, że tonšcy wynurzy się. Wkrótce wyrzucono z jachtu pławkę dymnš dla oznakowania miejsca wypadku i kontynuowano poszukiwania używajšc bosaka.

S.y. SINDBAD II nie posiadał sprzętu sygnalizacyjnego typu radionadajnik, nie był też wyposażony w rakiety i rakietnicę, gdyż nie wymagały tego orzeczenie zdolnoœci żeglugowej i karta bezpieczeństwa jachtu.

Kapitan i członek załogi do godz. 03.00 obserwowali miejsce wypadku. Następnie weszli do kabiny aby ogrzać się. Około godz. 04.00 wznowili poszukiwania, zwłaszcza w pobliżu okolicznych sieci rybackich liczšc, że tonšcy uchwycił się żaków.

Z uwagi na brak rezultatów poszukiwań .s.y. SINDBAID II skierowano około godz. 06.00 do Krynicy Morskiej, gdzie zawinšł około godz. 10.30. Kapitan i członek załogi jachtu, usiłowali zgłosić MO wypadek lecz miejscowy posterunek był zamknięty.W tej sytuacji powiadomili placówkę WOP o wypadku. Zwłoki zostały odnalezione przez poszukujšcych rybaków w dniu 27.05.86 w przybrzeżnych trzcinach, mniej więcej w połowie odległoœci między portem Krynica Morska i Piaski.

Na podstawie oględzin zewnętrznych i badań sekcyjnych zwłok lekarz stwierdził, że przyczynš zgonu było utonięcie.

Analiza metodš Widmarka próbki krwi znajdujšcej się w stanie posuniętego rozkładu gnilnego wykazała obecnoœć lotnych zwišzków redukujšcych w iloœci 7,7%o. Następnie poddano tę próbkę krwi analizie metodš enzymatycznš ADH i okreœlono zawartoœć alkoholu etylowego, czyli konsumpcyjnego w iloœci 5,5%o.

Poszukiwany w dniu wypadku, jak zeznała jego żona, wrócił do domu w stanie nietrzeŸwym. Ponadto z materiału dowodowego bezspornie wynika, że wypił on przed wypadkiem wspólnie z żonš, kapitanem i członkiem załogi jachtu, pół litra wódki:

Wg biegłej w zakresie toksykologii alkoholu nadesłana próbka krwi denata znajdowała się w stanie posuniętego rozkładu gnilnego i nie jest wiadome z jakiej częœci ciała krew została pobrana. Podczas procesu rozkładu mogš wytworzyć się we krwi jeszcze iloœci alkoholu w granicach 0,5-1,0%o. Wynik analizy może być więc zawyżony, niemniej tak wysokš zawartoœć alkoholu we krwi spotyka się z reguły. w przypadkach œmiertelnych zatruć alkoholem spowodowanych jego nadużyciem.

Biegła w zakresie medycyny sšdowej wyraziła na rozprawie opinię, że stężenie alkoholu stwierdzone u denata, nawet przy uwzględnieniu poprawki na alkohol endogenny, wytwarzajšcy się w organizmie na skutek procesów gnilnych wydaje się .być zawyżane, gdyż wówczas poszkodowany nie mógłby sterować jachtem i tak się zachowywać, jak opisał to kapitan jachtu. Czasami nieumiejętne pobranie krwi do badania może spowodować zawyżenie iloœci alkoholu we krwi tzn. wtedy kiedy krew będzie wymieszana z treœciš żołšdkowš, w której znajduje się jeszcze alkohol. Zdaniem biegłej stopień nietrzeŸwoœci poszkodowanego na pewno był znaczny, w granicach 3-3,5%o. Taka nietrzeŸwoœć jest już widoczna, objawia się niezbornoœciš ruchów, zaburzeniami mowy.

Wg podręczników medycznych już przy stężeniu 2,0-2,59%o alkoholu we krwi następuję stan upojenia oraz zaburzenia równowagi, a przy stężeniu 2,5-3,0%o objawy porażenia i zatracenia œwiadomoœci (S. Moesohlim: "Zatrucia, ,klinika i leczenie" PZWL, Warszawa, 1960, s. 254; W. Grzywno-Dšbrowski: "Podręcznik medycyny sšdowej", PZWL, Warszawa, 1958, s. 256).

W œwietle powyższego należało przyjšć, że w chwili wypadku .poszkodowany znajdował się w stanie upojenia alkoholowego.

Z historii choroby poszkodowanego nadesłanej przez przychodnię, w której był leczony od 1956 r. wynika, że nie stwierdzono u niego ataków utraty przytomnoœci ani urazów głowy.

W dniu 10.05.1980 r. podpisał on w tej przychodni oœwiadczenie, że nie choruje na padaczkę. Wg oceny biegłej w zakresie medycyny sšdowej podane przez żonę poszkodowanego objawy wskazujš na padaczkę. Najprawdopodobniej dyssymulował on chorobę w obawie nieotrzymania œwiadectwa zdrowia, a tym samym karty rybackiej.

Badanie sekcyjne zwłok wykazało cechy ostrego, .wodnego rozdęcia płuc, rozmiękanie i płatowe złuszczanie się naskórka oraz cechy autolizy i gnicia w narzšdach. Żadnych uszkodzeń mechanicznych o cechach przyżyciowych nie stwierdzono.

Na podstawie oględzin zewnętrznych i badania sekcyjnego zwłok biegły lekarz uznał, że przyczynš zgonu poszkodowanego było jego utonięcie.

Majšc powyższe na uwadze Izba Morska przyjęła, że przyczynš œmierci wymienionego pasażera s.y. SINDBAD było jego wypadnięcie za burtę jachtu w stanie upojenia alkoholowego i utonięcie. Nie można wykluczyć wystšpienia u poszkodowanego ataku padaczki i jego przyczynienia się do wypadku.

Kapitan jachtu swym zachowaniem się wykazał brak kwalifikacji niezbędnych do wykonywania dotychczasowej funkcji.

Nie tylko, że pił alkohol wspólnie z członkiem załogi oraz z póŸniejszym pasażerem jachtu ale ponadto zdecydował się wyjœć z nimi jachtem z portu.

Z tego względu Izba Morska na podstawie art. 35 ustawy z dnia 01.12.1961 r. o izbach morskich uznała za celowe zastosowanie względem zainteresowanego kapitana jachtu sankcji w postaci pozbawienia go przez czas okreœlony ,prawa pełnienia funkcji kapitana jachtów żaglowych na wodach œródlšdowych i morskich.

Nie nasuwa zastrzeżeń celowoœć i prawidłowoœć, takich czynnoœci podjętych przez załogę jachtu jak: wyrzucenie koła ratunkowego, dwukrotne nurkowanie członka załogi, kršżenie jachtu przez szereg godzin na miejscu wypadku.

Wprawdzie tonšcy po wpadnięciu pod .powierzchniš wody nie wypłynšł, co mogło wskazywać na jego utonięcie, jednak załoga jachtu powinna była przedsięwzišć działania majšce na celu zorganizowanie we właœciwym czasie akcji poszukiwawczej z lšdu.